Διαβάσαμε: Κινούμενη Άμμος (Κοάλεμος) του Στέλιου Ανατολίτη

Δεν θα ήταν τίμιο να γράφω κριτικές blog για ταινίες, σειρές, μουσική, βιβλία ή ό,τι άλλο κυκλοφορεί εκεί έξω και «αναπνέει» και με ελκύει, αλλά να μην διαβάζω ανάλογα άρθρα από πηγές που θεωρώ αξιόπιστες.

Και κάνω τέτοια εκκίνηση γιατί πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για τη χρησιμότητα τέτοιων blogs, αλλά όπως θα ξέρετε, το School Of Rock.gr έχει διευρυμένη θεματολογία και χρήση της πολύτιμου ιντερνετικού χώρου. Αυτή η κουβέντα όμως, είναι για άλλη στιγμή.

Είχα την ευκαιρία και να διαβάσω το πόνημα του Στέλιου Ανατολίτη, το Κινούμενη Άμμος (Κοάλεμος) (Εκδόσεις Χρονικό, 2019) τις περασμένες μέρες, που αποτέλεσαν τις πιο αγχωτικές του χρόνου, προσωπικά, λόγω της έκδοσης του βιβλίου του School Of Rock.gr

Ομολογώ πως η ιστορία που εξελίχθηκε στις 320 σελίδες του, ήταν το συναρπαστικό ησυχαστήριο μου για αυτόν τον καιρό.

Για να συνδέσω λοιπόν με την αρχική παράγραφο, πρέπει να σημειώσω πως τα σχόλια που είχα ακούσει για το συγκεκριμένο βιβλίο, αν θα έπρεπε να τα συμπιέσω σε μια φράση ήταν: «Ο Χάρι Πότερ, συναντά τη μαφία… με βρικόλακες».

Παρά το γεγονός πως είναι αρκετά εύστοχη αυτή η πρόταση τελικώς, δεν αντανακλά τη δυναμική της Κινούμενης Άμμου και τον γραπτό λόγο του Στέλιου Ανατολίτη. Όχι γιατί είναι κακό να γράψεις κάτι που να μοιάζει με Χάρι Πότερ, αλλά γιατί είναι δύσκολο…

Η περίληψη:

Μπορεί μία άκρως μυστική υπηρεσία που κυνηγάει όλα αυτά που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι σου, να κηρύξει στάση πληρωμών; Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι ενεργοί πράκτορες; Και τα τέρατα ποιος θα τα κάνει κουμάντο; Ο Ηρακλής Ανδρέου έχει απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα. Η Υπηρεσία θα κάνει ό,τι θέλει, εκείνος θα φτιάχνει καφέδες και τα τέρατα θα απομακρυνθούν ύποπτα.

Μέχρι που ένα ζεστό βράδυ του Ιουλίου, στη Θεσσαλονίκη, κάπου στα στενά της Καμάρας, ένας βρικόλακας αποφάσισε να εμφανιστεί. Κι ο Ηρακλής ήταν εκεί. Με παραπάνω κιλά, αυχενικό, γερασμένος πριν την ώρα του κι εντελώς αιφνιδιασμένος. Κι αυτό, είναι μόνο η αρχή.

Μια καταιγιστική περιπέτεια με μαύρο χιούμορ σε έναν άκρως μυστικό κόσμο που κινείται παράλληλα με τον δικό μας.

Όπως πάντα, θέλω να αναφέρω πρώτα τα αρνητικά, χωρίς να ψειρίσω πολύ και μετά να πω τι μου άρεσε και το πρόσημο είναι θετικό.

Καταλαβαίνω πως ο Στέλιος είναι κωμικός και μάλλον το στιλ του είναι Observer, καθώς παρατηρεί τον κόσμο από το πρίσμα που γεννά κείμενα για τις παραστάσεις του. Αυτό είναι φανερό στο βιβλίο του και μερικές φορές, χαλάει την ατμόσφαιρα που πάει να χτίσει. Μια ιστορία που θέτει βάσεις για μια ωραία φιλία και τη μάχη που δίνουν τα άτομα που την απαρτίζουν, θέλει λίγο… λιγότερα αστεία σε κομβικά σημεία. Προσωπικά μιλώντας τουλάχιστον.

Το γεγονός πως είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, κάνει την αφηγητική φωνή να είναι του βασικού χαρακτήρα, του Ηρακλή, να έρχεται στα αυτιά μου ως αυτούσια του Στέλιου. Και σε συνδυασμό με το (υπερβολικό) χιούμορ που αναφέρω πιο πάνω αλλά και τον καυστικό σχολιασμό της επικαιρότητας, μου έκανε δύσκολο -έστω σε κάποια σημεία- να μου φανεί πραγματικός χαρακτήρας ο Ηρακλής, ενώ δεν είχα πρόβλημα με τον Ιάσονα και την Μάρα αλλά και τους υπόλοιπους. Too much reality for fantasy story, δηλαδή.

Στα θετικά τώρα του Κοάλεμου:

Το χτίσιμο της μυθολογίας, είναι σε αρκετά καλό βαθμό για πρώτο βιβλίο του συγγραφέα και κυρίως, όχι βαρετό. Έχει μελετήσει τα σημεία που βαλτώνουν αυτές οι ιστορίες και παρουσίασε τα δικά του σημεία… πιο παιχνιδιάρικα.

Τα βιβλίο αναπτύσσεται σε δυο παράλληλες ιστορίες. Μία στο παρόν του βιβλίου και μία prequel. Κάθε επόμενο κεφάλαιο είναι μπρος και πίσω, πράγμα επικίνδυνο για κάθε ιστορία αλλά και μέσο που χτίζει τέτοια αφήγηση. Κίνδυνο να χαθείς, να βαρεθείς και να γενικά να μην κάνεις τις συνδέσεις γιατί δεν σε νοιάζει. Πράγμα που δεν συμβαίνει στον Κοάλεμο.

Σίγουρα οι σκηνές της Θεσσαλονίκης ήταν πιο απολαυστικές επειδή τις ένιωθες πιο κοντά σου και τοποθετημένες στην πραγματικότητα, ενώ αυτές του κολεγίου ήταν Hogwarts αλά… χαλλλαρά. Και όμως, παρά την ατυχή περιγραφή μου, οι δεύτερες δεν έχαναν από τις πρώτες, παρά ίσως στο τέλος που ο χαμούλης γίνεται.. στο τώρα.

Πριν ανέφερα τις αδυναμίες του δυνατού Ηρακλή. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απολαυστικός χαρακτήρας. Μερικές φορές μοιάζει να ζει σε μια παράλληλη πραγματικότητα του… Ρετιρέ, με την καλή έννοια. Οι σκέψεις και πράξεις του, είναι διασκεδαστικές απλώς όπως ήδη είπα, λίγο θολή η εικόνα του στο σύνολο.

Γενικά ήταν από τα πλέον απολαυστικά αναγνώσματα του 2019 και το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Social:

Σελίδα του βιβλίου στο Goodreads

Η προσωπική σελίδα στο Facebook του Στέλιου Ανατολίτη

Η ιστοσελίδα των εκδόσεων Χρονικό