Η χολή είναι πολύτιμη. Η χολή κάνει καλό στη χώνεψη. Δεν μιλάμε φυσικά για τη χολή, την καφεπράσινη χλαπάτσα, που εκκρίνει το συκώτι μας, αλλά αυτή του άπροσδιορίστου χρώματος που εκκρίνει η γλώσσα μας.
Γιατί πώς να το κάνουμε, αν δεν είχαμε κι αυτή για να καταπίνουμε αμάσητα όλα αυτά που μας εκνευρίζουν καθημερινά, τα αποτελέσματα για τους γύρω μας θα ήταν πολύ άσχημα.
Καιρό έχω να εκκενώσω τη χολή μου και πρέπει να γίνει για το καλοκαίρι. Με εκνευρίζετε ρε παιδί μου. Και να γιατί:
Η ηλιθιότητα που μαστίζει τα social media.
“Σας ευχαριστώ κι εύχομαι στον καθένα σας ΞΕΧΩΡΙΣΤΆ….” Ευχαριστεί κι εύχεται στον κάθε ένα ξεχωριστά με μια ανάρτηση. Δηλαδή αν αυτό δεν σε πείθει για την ύπαρξη θαυμάτων, τότε τι; ΤΙ; Στην ίδια κατηγορία που αξίζουν τεχνολογία VAR για τυχόν οφσάιντ στον εγκέφαλο, ανήκουν και όσοι εύχονται χρόνια πολλά σε ονομαστικές εορτές με δικό τους στάτους κάνοντας επισήμανση τους πάντες.
Όταν μπαίνει ένα γκολ σε κάποιον αγώνα και βλέπεις ανάρτηση ανταπόκρισης “το βάλαμε” “γκολ ο τάδε” κτλ Λες και τους ζήτησε κανείς να κάνουν το εναλλακτικό LiveScore στο προφίλ τους. Κλείστο και δες τον αγώνα ρε μάστορα.
Όταν απαντάει κάποιος σε ένα δικό σου σχόλιο… ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ. Κάτω από το δικό σου σχόλιο, ξαναλέω. Σε κάνει tag στην απάντηση του. Θα το δω και χωρίς ρε φίλε τι ανασφάλεια είναι αυτή ρε; Δηλαδή: Σαν να συζητάω κατ’ιδιαν μαζί του, και κάθε φορά που είναι να μου πει κάτι ενώ με κοιτάει ήδη και ξέρει ότι θα τον ακούσω, “Ali Mathloum ναι ρε έχεις δίκιο συμφωνώ” “ναι Ali Mathloum χαχαχαχχαχχαχαχ”
Το να λες “ευχαριστώ για την αποδοχή” στο τοίχο κιόλας κάποιου / (συνήθως) κάποιας, που έχει 4,344 φίλους είναι σαν να λες το ίδιο στον Τσίπρα για οτιδήποτε. Όποιος και να είσαι δε θα σου έλεγε όχι.
Κάθεσαι κάπου στα μέσα μεταφοράς, ή τέλος πάντων οπουδήποτε που υπάρχει πιθανότητα να ενοχλήσεις τους γύρω σου. Είσαι ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΌ και σκάνε συνέχει οι ήχοι ειδοποιήσεων του messenger του Viber κτλ και μας πρήζει τ’αρχιδια. Αγόρι μου είσαι τόσο μαλακας; Δε μπορείς να το βάλεις στη σίγαση το γαμηδι, ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟ ΈΧΕΙΣ.
Ρε μάγκα/κοπελιά μου αλήθεια, πιστεύεις βαθιά μέσα σου πως υπάρχει ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ εκεί έξω που κάθεται και βλέπει τα ανεκδιήγητα και απαράδεκτης ποιότητας βίντεο που ανεβάζεις στα stories από συναυλίες ή ακόμα χειρότερα, από βραδινές εξόδους; Ρε πάτε καλά ρε; Θα με φέρετε στο σημείο να πω, πως προτιμώ τα check in σας. Σηκώνει ο άλλος μέσα στο κλαμπ/μπαρ το κινητό στον αέρα, με το χέρι πέρα δώθε λες και βαράει μαλακία στο κινητό του να μας δείξει τί; ΤΙ; Τους υπόλοιπους ποζεράδες με το ποτό στο χέρι; Το Cloverfield της ματαιοδοξίας (για σινεφίλ).
Οι αγαπημένοι μου μαλάκες είναι αυτοί που είναι online και έχουν πατήσει ”μη διαθέσιμος” στο messenger για να μη φαίνονται ενεργοί, ενώ ταυτόχρονα έχουν ματώσει το like σε οτιδήποτε ανεβαίνει. Είσαι φαντομάς ρε φίλε, όχι σε παραδέχομαι, ζεις τη ζωή σου επικίνδυνα και το σέβομαι αυτό. Είσαι ένας undercover βλαμμένος, ο Τζεημς Μποντ μηδέν μηδέν μηδενικό.
Εσύ που συνεχίζεις ακάθεκτος/η να συνοδεύεις τις αναρτήσεις σου με την κωλήθρα έξω και την στημένη σέλφι με λογοτεχνικά quotes και τα σχετικά κουλτουριάρικα, έχεις την πιο ξεχωριστή θέση στο παχύ μου έντερο. Το κρατάς αληθινό, ζεις ακόμα στο συννεφάκι σου θεωρώντας πως δεν σε έχουμε πάρει χαμπάρι ότι το μόνο πράγμα που έχεις συνήθεια, είναι να διαβάζεις είναι άρθρα φυσικά, φυσικότατα από το pillow fights και το tilestwra. com
Εσύ που βάζεις υστερόγραφο μετά από τρεις σειρές κείμενο… εσύ. Εσύ αξίζεις τα χειρότερα. Εσύ αξίζεις λιθοβολισμό με περιττώματα αρρώστων αλόγων. Η δική σου μαλάκυνση υπερκαλύπτει όλων των παραπάνω και το ξέρεις.
Το crop (‘περικοπή’ για τους αστοιχείωτους) ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ. Έγκλημα επικών διαστάσεων. Κακούργημα κατά της ανθρωπότητας. Μα είναι δυνατόν να κόβεις από τη φωτογραφία το ένα και μοναδικό πράγμα, ή για κάποιους το δεύτερο τέλος πάντων, που ανοίξαμε τη φωτογραφία για να δούμε; Καλύτερα, κάνε την περικοπή στον ουρανό από πάνω. Που’ναι και κάθε μέρα ίδιος και τον έχουμε δει.
Το check in στο ίδιο μέρος που έκανες και… ΧΘΕΣ. Όλοι τους έχετε δει, κάνουν κάθε μέρα σχεδόν την ίδια ώρα το ΙΔΙΟ check in. Ξέρουμε που δουλεύεις και που αράζεις και φτάνει πια εκτός αν μας το λες συνέχεια για να έρθουμε να σου ρίξουμε καμία φάπα. Accepted.
Οι σέλφιζ με duckface και φαγητό από πίσω. Συνοδευμένο με αυτοκόλλητο ατάκα του τύπου ”Πείνασα λίγο” και τέτοιες μαλακίες. Και τα βλέπεις αυτά από σπουδαγμένα άτομα, με διδακτορικά ξέρω ‘γω, ή ώριμοι άνθρωποι με παιδιά και σεβαστό κοινωνικό κύκλο… Όλοι ξέρετε για ποιους λέω. Όλοι όμως θα συνεχίσετε να τους πατάτε καρδούλες και λάικ. Είστε συνένοχοι, όλοι σας.
Τα χρόνια πολλά χωρίς σημεία στίξης. Γιατί έτσι. Δική μου παραξενιά (λες και οι άλλες δεν είναι, αλλά αυτή λίγο παραπάνω) Μα είναι δυνατόν, πάει να ευχηθεί ο άλλος γράφεις το γνωστό ποίημα, ρε άνθρωπε δε δίνεις συλληπτήρια, χαρούμενη μέρα είναι. Βάλε κάτι ξέρω ω, ένα χαμόγελο, ένα εμότικον ένα λουλουδάκι, κάτι. Βάλε λίγο χρώμα ανάθεμα την μιζέρια σου πια…
Τα ψέματα μυθικών διαστάσεων που λένε οι κολλητές μεταξύ τους η μία στην άλλη στα σχόλια στις φώτο προφίλ τους. Διαχρονική αξία. Όσο μα όσο και χάλια να είναι η φωτό, όσο ΣΚΑΤΑ και αν έχεις βγει. Αυτές απτόητες. Αγνοώντας πλήρως και επιδεικτικά την πιθανότητα να στο πουν με κάποιο τρόπο να σε γλιτώσουν. Να σε σώσουν από το να γίνεις πρωταγωνίστρια περίγελου σε ομαδικές συνομιλίες γνωστών σας. Όοοοχι αυτές -οι κολλητές σου- θα σου γράψουν ”είσαι θέα”, ”σεξ σίμπολ το μανάρι μου” και άλλα τέτοια επικά ΨΕΜΜΑΤΑ χωρίς ίχνος ντροπής…
Η συμμετοχή σου με “r.i.p.” ποστ για κάποιον διάσημο συνήθως τραγουδιστή με το μοναδικό τραγούδι του που ήξερες, το πιο γνωστό, που είναι κ αυτό που ανεβάζεις. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα…
Το να κλέβεις στάτους που αντί να τα κάνεις repost αντιγράφεις το κείμενο ή το παραποιείς. ΤΟ ΞEΡΟΥΜΕ να ξέρεις.
Η προσπάθεια σου να το παίξεις φωτογράφος τραβώντας το ηλιοβασίλεμα είναι συνήθως αδιάφορη, κλισέ και βαρετή. Ε ναι. Κάποιος έπρεπε να στο πει.
Το συνοδευμένο τσεκ ιν σε μπαρ με την ατάκα “πίνει δηλητηριώδης χημικές ουσίες”. Ε άντε γαμήσου. Αυτό μόνο.
Τα παιδιά σου. ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΆΖΟΥΝ τόσο ώστε να τα βλέπουμε κάααααθε μέρα. Τα βίντεο με τα παιδιά σου που απαγγέλνουν ή χορεύουν δε τα βλέπεις ούτε συ ο ίδιος και περιμένεις να νοιαστεί άλλος;
Εξτραδάκι: Βλέπω τύπους άνω των 40 με μπλούζες “Messi” , “Φορτούνης” ή “Neymar” ξέρω γω. Δεν είναι λίγο περίεργο; Η μόνο σε έμενα -την προβληματάρα οκ δεκτό- μου σκάει έτσι; Δηλαδή, το να είσαι 50 χρονών και να φοράς μπλούζα του Cruyff του Platini ή κάποιου άλλου παιδικού σου ήρωα από την εποχή της εφηβείας σου το αποδέχομαι και δίνει μια ωραία νότα νοσταλγίας όταν θα περάσεις από το βλέμμα μου για 2″. Αλλά μου φαίνεται περίεργο κ έως ένα βαθμό θλιβερό να βλέπω ασπρομάλληδες να κυκλοφορούν με μπλούζα του 26χρονου Salah… Ξέρω γω. Just my view. Σε αντιπαραβολή είναι σαν να βλέπεις 12 χρονών κοριτσάκι με την Ζωζώ Σαπουντζάκη στάμπα στη μπλούζα. Τώρα συμφώνησες λίγο ε;