Cobra Kai season 3 | Την είδαμε και θα πάει καλά το 2021

Πρώτο κείμενο για το 2021 θα είναι κάτι σαν review και τι review… για την 3η σεζόν του Cobra Kai που έγινε διαθέσιμη στο Netflix την 1η Ιανουαρίου.

Καταρχάς να αναφέρω ότι η ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο είναι 2 το μεσημέρι. Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι, όχι γιατί κρεπάλιαζα χτες σε κανά πάρτι (lol, what?) αλλά γιατί φυσικά πήγα σερί-κωλοφεράντζα την παρέα των Daniel Larusso και Johnny Lawrence.

Ναι, επαναφέρω την φράση «κωλοφεράτζα» από τα 90s για να αποδώσω φόρο τιμής στην σειρά που τιμάει τα παιδικά μας χρόνια τόσο καλά.

Spoiler alert… Θα μιλήσουμε με spoilers.

Πριν μπω σε μονοπάτια fanboyσμου, να βγάλω πρώτα από μέσα μου κάποια αντικειμενικά πραγματάκια: Νιώθω πως η 2η σεζόν, ήταν αισθητά κατώτερη από την 1η, έπεσε πολύ teen drama και την έσωσε η επική μάχη ξύλου στο σχολείο, που θα ζήλευαν και σειρές όπως το Daredevil, ενώ το ίδιο θα έλεγα για την τρίτη μόνο που…

Η 3η σεζόν μοιάζει περισσότερο με Cobra Kai season 3a. Σαν part 1 δηλαδή, όχι ολοκληρωμένος κύκλος και ας μην κλείνει με κάποιο μεγάλο cliffhanger. Μας ετοιμάζει για την υπέρτατη μάχη του καλού με το κακό.

Επίσης, ενώ τα επεισόδια είναι είναι 6-10 λεπτά μεγαλύτερα, άρα υπήρχε χρόνος να ρίξει λίγο βάρος στον χαρακτήρα της Tory, αφού ήθελαν να το παίξουν «είμαι βασανισμένη, γι’ αυτό ρίχνω ξύλο», το έκαναν ελάχιστα και έδωσαν πολύ περισσότερο χώρο στον John Kreese και στο origin story του πώς προέκυψε το όνομα Cobra Kai και ο σκατοχαρακτήρας του.

Ψιλοεξαφανισμένος είναι και ο χαρακτήρας του Robby Keene επίσης, που μοιάζει με περίπτωση Ant-Man στο Infinity War. Τον φυλάξανε για το part 2 κυρίως (ή την 4η σεζόν whatever).

Αν την σειρά την πιάσει ένας ουδέτερος παρατηρητής και την ξεψαχνίσει, θα βρει και στις 3 σεζόν αρκετά cringe πράγματα. Σε κάποια θα έχει δίκιο, σε κάποια άδικο. Ξέρετε γιατί;
Τα 80s ήταν εκ φύσεως cringe. Τα 80s ήταν ο Dee Snider που βλέπουμε και στη σειρά. Άρα το πνεύμα της εποχής αλλά και της εξέλιξης των χαρακτήρων στο σήμερα το πιάνει αυθεντικά. Δεν το μιμείται (καλά στην αρχή, ρομποτικά μετά) όπως το Stranger Things.

Το theme εξ αρχής της σειράς είναι και το bullying. Με τρόπο μάλιστα, αρκετά διαφορετικό από πολλές ταινίες και σειρές. Μας λέει πως οι νταήδες, δεν παίρνουν από λόγια και ο μόνος τρόπος να προστατευτούμε είναι τα χέρια μας, εκτός από το μυαλό μας. Και άμα λάχει και δεν βάζουν μυαλό, αφήνουμε την αυτοάμυνα και περνάμε στην επίθεση.
Οπτικά αυτό αποτυπώθηκε από την τελευταία σκηνή της 3ης σεζόν, όπου οι δυο αιώνιοι εχθροί Daniel (και η άμυνά του) και Johnny (με την επίθεσή του) ενώνουν τις δυνάμεις τους για να νικήσουν το υπέρτατο κακό, τους αναγεννημένους (αυθεντικούς πια) κακούς Cobra Kai.

Γενικώς το storyline της 3ης σεζόν ήταν λίγο αναμενόμενο. Θα ήταν ο Miguel και ο αγώνας του να περπατήσει, η απειλή του Kreese που εκθρονίζει τον Johnny και το πώς βλέπει ο απλός κόσμος αυτό το karate rivalry. Πέρα από παρατηρήσεις που μπορείς να κάνεις εδώ και εκεί (με το νοσοκομείο και όλα τα ευτράπελα εκεί μέσα ή το αναμορφωτήριο του Keene) το πήγαν αρκετά καλά. Κάποιος που αγαπάει τη σειρά και τους χαρακτήρες δεν θα μείνει απογοητευμένος.

Μέσα σε όλο το συνονθύλευμα από κλωτσομπουνίδια, υπήρχε και η κρίση στην επιχείρηση του Larusso, που επίσης, έμοιαζε λίγο forced αλλά χαλάλι γιατί αυτό οδήγησε σε υπέροχα nostalgic μονοπάτια. Το ένα έφερε το άλλο και ο Daniel-san βρέθηκε και πάλι στην Okinawa αφήνοντας το πνεύμα του Μιγιάγκι να τον οδηγήσει για να βρει λύση στα προβλήματά του.

Όπως λέει υπέροχα κάποια στιγμή: «Όταν γνώρισα τον κύριο Μιγιάγκι, ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ σήμερα. Έμοιαζε να είχε όλες τις απαντήσεις, ενώ εγώ δεν ξέρω τίποτα».
Εκεί, πολλοί στην ηλικία του Daniel και τη δική μου, δακρύσαμε λίγο, όχι για τον Μιγιάγκι αλλά για το αστραπιαίο πνευματικό ταξίδι που επίσης κάναμε, στην πορεία μας 30 χρόνια πριν. Για το τι μένει από τη μέχρι τώρα ζωή μας, πέρα από τα υλικά σκουπίδια που έχουμε μαζέψει γύρω μας.

Στην Okinawa ο Daniel συναντάει τον παλιό του έρωτα, την Κουμίκο, την παλιά του Νέμεσις τον Τσόζεν αλλά και το κοριτσάκι που είχε σώσει από τον τυφώνα στο χωριό, παίρνοντας κάτι από όλους τους. Σοφία, δύναμη αλλά και σημαντική βοήθεια. Μάλιστα, οι αυθεντικοί ηθοποιοί έδωσαν ξανά πνοή στους ρόλους, αφήνοντάς μας μια συγκινητική χροιά.

Βέβαια θα ήθελα μια έξτρα σκηνή όταν γύριζε στις ΗΠΑ ο Daniel, να εξηγεί στην γυναίκα του λίγο πιο αναλυτικά πώς βοήθησε την επιχείρηση τους. Να δω πώς θα εξηγούσε τις Ιαπωνεζούλες του («μωρό μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις»).

Ένα μεγάλο φάουλ (ή έμενα μου φάνηκε;) ήταν που ο Hawk έσπασε εν ψυχρό το χέρι του φίλου του Dimitri. Στον πραγματικό κόσμο αυτές οι κινήσεις είναι no no. Δεν το έσπασε πάνω στο ξύλο, αλλά όταν ήταν ο άλλος αβοήθητος κάτω. Αυτό οδηγεί ένα χαρακτήρα σε αδιέξοδο και δεν θα με χάλαγε να το δω μέχρι που φτάνει αυτή η κατηφόρα. Αλλά τόσο άμεση εξιλέωση; Ήταν κακό… Θα μπορούσε να τον έχει θεατή και να ενθαρρύνει κάποιον άλλον να το κάνει (την Tory ίσως;) και να το μετανιώνει μετά. Εκεί παίρνει συγγνώμη και εξιλέωση.

Η τελική μάχη στο Μιγιάγκι Ντο δεν φτάνει το μεγαλείο της δεύτερης στο σχολείο, αλλά ήταν καλή. Είχε δράση και συναίσθημα. Ήδη διάβασα σχόλια πως δεν είναι αληθοφανές το ξύλο και οι λαβές. Αν και δεν είμαι μάστερ των πολεμικών τεχνών, θα το δεχτώ. Απλώς σκεφτείτε για μια low budget σειρά (τουλάχιστον ήταν low μέχρι την 2η σεζόν) πόσο δύσκολο είναι να έχεις πλάνα γεμάτα με κόσμο που παίζει ξύλο ταυτόχρονα. Δείτε παραγωγές όπως (και πάλι) το Daredevil ή το extreme high budget Batman V Superman, στα πλάνα που έχει κόσμο και κοσμάκη να πλακώνονται (όχι τα man to man). Μετά ξανακοίτα μια μικρή σειρά όπως το Cobra Kai και νιώσε δέος για το τι έχουν πετύχει.

Από την πρώτη στιγμή ερωτεύτηκα το Cobra Kai. Ναι, αυτή είναι η λέξη. Ερωτεύτηκα. Λίγες σειρές μου το προκάλεσαν αυτό. Daredevil, Breaking Bad, The Leftovers ίσως μόνο από τους τόνους σειρών που έχω καταναλώσει. Αλλά για διαφορετικούς λόγους από αυτούς των παραπάνω πραγματικών αριστουργημάτων (ναι, το Daredevil, ειδικά η πρώτη σεζόν, είναι αριστούργημα).

Ένα πράγμα είναι η φυσική νοσταλγία και ο σωστός, αυθεντικός τρόπος διαχείρισής της όπως έγραψα ήδη. Το άλλο είναι, ο έξυπνος τρόπος γραφής ακόμα. Θυμάμαι το πρώτο πρώτο trailer που είχε παίξει όταν η σειρά ήταν παραγωγή youtube και πώς μας είχε τιζάρει με το ανέκδοτο που κυκλοφορεί: ο Johny ήταν ο καλός και ο Daniel ο σκατάς.

Ένα τρίτο πράγμα, είναι ότι το γενικό κλίμα της σειράς είναι feelgood με αρκετές φάπες. Δύσκολος συνδιασμός.

Οι σεναριογράφοι θα μπορούσαν να είχαν πέσει στην παγίδα και να χτίσουν πάνω σε αυτό το ανέκδοτο για το ποιος είναι ο πραγματικός bully, αφού όπως φαίνεται άρεσε στα trolls. Εκείνοι πήραν το δύσκολο δρόμο επί τρεις σεζόν και το αποδομούν αριστοτεχνικά μέχρι στο σημείο που έδωσαν ένα 51%-49% υπέρ του Daniel στην τελική συζήτηση του με τον Miguel που ξαφνικά εκεί θυμηθήκαμε όλοι, ότι η ιστορία του Miguel μοιάζει πολύ με αυτή του Daniel και όχι του Johnny.